تن تو وسوسه زیر

تن تو وسوسه ریز و دل من ، وسوسه خواه 

نگهت ، صاعقه و طاقت من، خرمن کاه

لب سرخت چو غزالی که به غفلت بچرد !

لب زردم چو پلنگی که کمین کرده براه

می خورد غبطه ، به چشمان قشنگت ، خورشید

می زند نقره ایِ نورِ رُخَت ، طعنه به ماه

بارها گفتمت ای گندم من ! وسوسه ات 

می برد ، صبر و قرار از کف من ، خواه نخواه

 تا که آخر ، دل وحشی صفتم ، صید تو شد 

و گرفتار ، در آن گستره ی تور نگاه

اول اینگونه نبودم به نگاهت سوگند 

تو چنان وسوسه کردی ، که شدم اهل گناه 

گرچه جز صحبت رسوایی من نیست ، ولی 

همچنان ، چشم براه توام ،ای پاره ی ماه...

از چهره مهتاب

از چهره مهتاب ؛ لکش قسمت ماشد

از عشق ؛ غم مشترکش قسمت ما شد

هی فال گرفتیم در آیینه تقدیر ...

زنگار گرفت و ترکش ؛ قسمت ما شد ...

وقتی که فلک ؛ حکم به تنهایی ما داد

’بر خورد ورقها و تکش ؛ قسمت ما شد

عمریست که آشفته این بود و نبودیم ؛

از مساله ساده ؛ شکش قسمت ما شد...

گفتند که ایام جوانی چه قشنگ است...

غمها و شب و شاپرکش ؛ قسمت ما شد

نامرد رفیقان ؛ به خدا بشکند این دست 

وقتی که فقط بی نمکش ؛ قسمت ما شد...

تاکنون دیوانه وار

            تا کنون دیوانه وار اسم کسی بوسیده ای.....

تا کنون دیوانه وار اسم کسی بوسیده ای؟

                                   نیمه شب در آینه با خنده اش خندیده ای ؟

چشم بر در ،خنده بر لب،اشک هم در دیدگان

                                   سالها با یاد او، با ساز او رقصیده ای؟

راستی پیش آمده با ترس از دست دادنش 

                                    همچو طفلی از نبود مادرش ترسیده ای؟

اولین دیدار مانده،، خاطرت یک روز خوب 

                                    باز هر هفته به یادش، در سماع چرخیده ای؟

با خیال اولین دیدار او،، عصری قشنگ

                                    صبح ها با فکر آن عصرقشنگ بالیده ای؟

من نمی دانم چنان لیلای مجنون کش شدی

                                     حال او را از هوا از آینه ،باد صبا پرسیده ای؟

دلم نمی آید

من دلم هرگز نمی آید که دلگیرت کنم

یا که با خودخواهیم از زندگی سیرت کنم

هی نمک می ریختم با بیت بیت هر غزل

تا که با شعر خودم شاید نمک گیرت کنم

خواب خوب هر شبم بودی گمان کردم که تو

مال من هستی اگر هرجور تعبیرت کنم

گاه عاشق بودی گاهی هم بلای جان من

خوب یا بد من نمیدانم چه تعبیرت کنم

من فقط میخواستم مال خودم باشی همین

من فقط میخواستم پای خودم پیرت کنم…

مگر من کیستم

گفتی: مگر من کیستم؟ گفتم: تو دنیای منی...

گفتی: به جز این چیستم؟ گفتم: تو رویای منی

گفتی: به امیدم نباش، من یک شب دلخسته ام

گفتم: نمی دانی مگر؟ امید فردای منی

گفتی: دل من زخمی این روزهای شب زده است

گفتم: تو اما مرهم این قلب تنهای منی

گفتی: چه میخواهی تو از این ساحل ویران شده؟

گفتم : هنوزم در غزل، آبی دریای منی

گفتی: هنوزم شاعری؟ بارانی و لبریز و سبز؟

گفتم: دچار و شاعرم ، زیرا تو زیبای منی

گفتی: چه فرقی می کند، باشم کنارت یا که نه؟

گفتم: نمی دانی مگر؟ امروز و فردای منی

گفتی: که مجنون می شوی از بودنت با من ، برو

گفتم: که مجنون بوده ام از وقتی تو عشق منی

یک کوچه لبریز غزل ، ما هر دو درگیر سوال

گفتی: مگر من کیستم؟ گفتم: تو؟دنیای منی

ابری شده چشمم

ابری شده چشمم که دلی سیر ببارد

تا بعد تو دیگر به کسی دل نسپارد

دنبال یکی باش که مثل منِ بی تاب

تا آمدنت ثانیه ها را بشمارد

قویی شود و پر بکشد از شب دریا

بر ساحل آرام دلت سر بگذارد

تا ورد زبانش بشود نام و نشانت

هر روز ، تو را گوشه ی قلبش بنگارد

او که نه فقط شور بهار تو که حتی

پاییز و زمستان تو را دوست بدارد

من از تو به این شرط گذشتم که بگردی

دنبال کسی که به خودت دل بسپارد

تا که از یاد تو

تا که از یاد تو خالی می شوم ...

... نخ نما، مانند قالی می شوم

ریشه داری در من و با بودنت ...

... مثل گلدان سفالی می شوم

شاخه هایم بی تو توفان دیده اند

زخمی چشم اهالی می شوم

پیش از این، سرمایه ام عشق تو بود

آس و پاس و دست خالی می شوم

شاهزاده، قصه ات را ترک کرد

... کوچه گرد این حوالی می شود

ساحلم ... با موج یادت، دلخوشم

غرق امواج خیالی می شوم

نازنینا!... رفته ای، اما هنوز ...

... با غمت، حالی به حالی می شوم

منت مهتاب

هـــرگــــز نکشم منّت مهتـــاب جهان را

تاریکی شب های مرا روی تــو کافیست

از سوی نسیمی که تــو را کـــرده نوازش

یک دم بـه مشامم برسد بـــوی تو کافیست

در حســرت چشمان توأم از تـو چه پنهان

با اینکه برایــم خم ابــروی تـــو کافیست

از هرچــه مرا از سر و پا داده خداونــد

دستی که زند شانه به گیسوی تـو کافیست

مدیــــونم اگــــر تشنه ی لبخند تــــو باشم

دنیای مــرا چهره ی اخموی تـــو کافیست

با اینهمــه دوری ، گله ای از تــــو نـدارم

گاهی خبری هم رسد از سوی تو کافیست

عاشقی جرم قشنگیست

عاشقی جرم قشنگیست گرفتارم کرد

خواب بودم که شبی عشق تو بیدارم کرد

آمدم گریه کنم تا تو نگاهم بکنی

چون ستاره به تماشای شب تارم کرد

آمدی خواب مرا از چه پریشان کردی

گفتی عاشق شده ام عشق تو بیمارم کرد

آمدی خانه ی ویرانه گلستان کردی

بوسه ای از لب تو شهره ی بازارم کرد

آمدی دل ببری؛ یا بخری؛ فهمیدم

وقت خواب آمدی و عطر تو شکارم کرد

خنده های نمکینت تو چه دانی که چه کرد

خشک بودم چو کویر لطف تو گلزارم کرد

تا تو را دیدم و دل را به تو دادم آنشب

مست بودم که به شب مهر تو  دلدارم کرد

چشممان خورد بهم پلک چو رقصید آنجا

نگه مست تو در دست صبا یارم کرد

ای که دیوانه ی چشمم شده

شراب ناب

یک شراب ناب دارم، هفت ساله، میخوری؟

یک دل بی تاب دارم.دل مچاله، میخوری؟؟

اینقدر خود را نگیر امشب برای من بنوش

می برای قلب خوب است یک پیاله میخوری؟؟

این زمانه مست باشی بهتر از بیداری است

بیخیال و سرخوش و بی درد و ناله، میخوری؟

می برای من شده درمان درد بی کسی

هرشب و روزم شده این آش خاله، میخوری؟

از همان روزی که عشقم رفت این را ساختم 

یک پیاله از شراب هفت ساله میخوری؟؟؟

کوک کن ساعت خویش

کوک کن ساعتِ خویش !

اعتباری به خروسِ سحری،

 نیست دگر

دیر خوابیده و برخاسـتنـش دشـوار است

کوک کن ساعتِ خویش !

که مـؤذّن، شبِ پیـش

دسته گل داده به آب

و در آغوش سحر رفته به خواب

کوک کن ساعتِ خویش !

شاطری نیست در این شهرِ بزرگ

که سحر برخیزد

شاطران با مددِ آهن و جوشِ شیرین

دیر برمی خیزند

کوک کن ساعتِ خویش !

که سحرگاه کسی

بقچه در زیر بغل،

راهیِ حمّام نیست

که تو از لِخ لِخِ دمپایی و تک سرفه ی او برخیزی

کوک کن ساعتِ خویش !

رفتگر مُرده و این کوچه دگر

خالی از خِش خِشِ جارویِ شبِ رفتگر است

کوک کن ساعتِ خویش !

ماکیان ها همه مستِ خوابند

شهر هم . . .

خوابِ اینترنتیِ عصرِ اتم می بیند

کوک کن ساعتِ خویش !

که در این شهر، 

دگر مستی نیست

که تو وقتِ سحر،آنگاه که از میکده برمی گردد

از صدای سخن و زمزمه ی زیرِ لبش برخیزی

کوک کن ساعتِ خویش !

اعتباری به خروسِ سحری نیست دگر

و در این شهر سحرخیزی نیست

و سحر نزدیک است

درکجا مانده ای

در کجای فاصله مانده ای که سکوت نشانه توست ؟دل به کدامین جاده

سپرده ای که هر چه میروم نمی رسم و رد پایت را نمی بینم .بعد تو

شبگرد پرسه های باران شده ام که نوای غم می نوازد و فریاد تنهایی سر

میدهد. بیا و طلسم لحظه ها را بشکن و امواج دلواپسی هایم را به

ساحل بسپار .صدایم کن که خسته ام از دیروز و هراسانم از فردا .

قفس داران

قفس داران سکوتم را شکستند

دل دائم صبورم را شکستند

بجرم پا به پای عشق رفتن

پرو بال عبورم را شکستند

مرا از خلوتم بیرون کشیدند

چه بی پروا حضورم را شکستند

تمنا در نگاهم موج میزد

ولی رویای دورم را شکستند

شهنوازی کن

شهنوازی کن نگارا، ساز میخواهم چکار؟

من که ایمان داشتم اعجاز میخواهم چکار؟

تا صدایت گوش هایم را نوازش میکند،

تار و سنتور و نی و آواز میخواهم چکار؟

تخت جمشید قشنگی هست در چشمان تو

تا تورا دارم دگر شیراز میخواهم چکار؟

تکیه گاه من تو باشی، من خودم یک ارتشم

قدرتم کافیست... نه... سرباز میخواهم چکار؟

باغ سرسبز و تو و آواز بلبل، بوی گل...

این زمین زیباست... پس پرواز میخواهم چکار؟

گرچه دیگر هیچ چیزی مثل دیروزش نیست

این غزل را فرصت آغاز میخواهم چکار؟

چرا رفتی

چرا رفتی ،چرا من بی قرارم

به سر سودای اغوش تو دارم

نگفتی ،ماه تا امشب چه زیباست

ندیدی، جانم از غم شکیباست

چرا رفتی ،چرا من بی قرارم

به سر سودای اغوش تودارم

خیالت گر چه عمری یار من بود

امیدت گر چه در پندار من بود

بیا امشب شرابی دیگرم ده

ز مینای حقیقت ساغرم ده

 چرا رفتی ؟ چرا ؟ من بی قرارم

به سر سودای آغوش تو دارم

برخیز

برخیز که غیر از تو مرا دادرسی نیست
گویی همه خوابند ، کسی را به کسی نیست

آزادی و پرواز از آن خاک به این خاک
جز رنج سفر از قفسی تا قفسی نیست

این قافله از قافله سالار خراب است
اینجا خبر از پیش رو و باز پسی نیست

تا آئینه رفتم که بگیرم خبر از خویش
دیدم که در آن آئینه هم جز تو کسی نیست

من در پی خویشم ، به تو بر می خورم اما
آن سان شده ام گم که به من دسترسی نیست

آن کهنه درختم که تنم زخمی برف است
حیثیت این باغ منم ، خار و خسی نیست

امروز که محتاج توام ، جای تو خالیست
فردا که می آیی به سراغم نفسی نیست

در عشق خوشا مرگ که این بودن ناب است
وقتی همه ی بودن ما جز هوسی نیست

بغلم کن

بغلم کن که هوا سرد تر از این نشود

زندگی خوب شود  باد خبرچین نشود

بی هوا بوسه بزن عشق دو چندان بشود

بوسه آنگاه قشنگ است که تمرین نشود

بین مردم همه جا از تو فقط بد گفتم

تا که دنیای حسودم به تو بدبین نشود

دور خود خشت به خشت از تو غزل می چینم

پیش من باش که دیوار غزل چین نشود.

باران که شدی

باران که شدى مپرس این خانه ى کیست

سقف حرم و مسجد و میخانه یکیست

باران که شدى پیاله ها را نشمار

جام و قدح و کاسه و پیمانه یکیست 

باران, توکه از پیش خدا مى آیی

توضیح بده عاقل و فرزانه یکیست 

بر درگه او چونکه بیفتند به خاک

شیر و شتر و رستم و موریانه یکیست 

با سوره ى دل اگر خدارا خواندى

حمد و فلق و نعره ى مستانه یکیست 

این بى خردان،خویش خدا مى دانند

اینجا سند و قصه و افسانه یکیست 

از قدرت حق هرچه گرفتند به کار

در خلقت تو و بال پروانه یکیست

گر درک کنى خودت خدا میبینى

درکش نکنى , کعبه و بتخانه یکیست

ابتدا شاید خدا

ابتدا شاید خدا حور و پری را خلق کرد

بعد موجودات ناز دیگری را خلق کرد

 

هی کپی برداری از روی پریهایش نمود

سوگل و مینا و مهسا و زری را خلق کرد

 

پشت هم هی دختر ابرو کمانی آفرید

بعد کم کم شیوه های دلبری را خلق کرد

 

باد را فرمود تا با زلف زن بازی کند

یک نفر آمد یهویی رو سری را خلق کرد

 

دید کم کم حرفهای آدمی مرموز شد

بین آدمها زبان زرگری را خلق کرد

 

خواست راحتتر بگوید مرد حرفش را به زن

واژه هایی مثل "جای خواهری" را خلق کرد

 

عده ای را کارگر کردو برای عده ای

در اداره کارهای دفتری را خلق کرد

 

دید مردم نیمه شبها هم به صحرا میروند

توی صحرا مارهای جعفری را خلق کرد

 

چون جناح چپ همیشه ضغف استقلال بود

در جناح راست "خسرو حیدری" را خلق کرد

 

داشت کم کم انقراض شعر ایران میرسید

"قزوه" و "فیض" و جناب "میدری" را خلق کرد

 

چون بشر میخواست دائم کیف قانونی کند

توی هر کشور نهادی کیفری را خلق کرد

 

یک نفر آمد ربا را بین مردم باب کرد

عده ای دیگر گروه شرخری را خلق کرد

 

بردر هر بانک صدها قفل و لیزر نصب کرد

بعد امثال جناب" خاوری" را خلق کرد

 

هر زمان راه بدیها را خدا بر خلق بست

آدمی هی شیوه های بهتری را خلق کرد!

در دلم عکس رخ کیست

دردلم عکس رخ کیست ؟چرایادم نیست ؟

این همه دلهره ازچیست ؟چرایادم نیست ؟

این که درخواب من آید به یقین شیرین است...

پس پریچهره ی من کیست؟چرایادم نیست ؟

خانه ی دلبرمن دورتر از فکرمن است...

یا در این بادیه می زیست ؟چرایادم نیست ؟

سنگ زد کودکی از زاویه ی نادانی...

تابه کی پنجره بگریست؟چرایادم نیست؟

دلم ازجنس شقایق دلم از جنس هنر

 پاک شد نام من از لیست چرا یادم نیست ؟

من که در مدرسه ی عشق نخواندم درسی!

چه کسی داده به من بیست ؟چرایادم نیست ؟

یاد من هست ولی گاه فراموش کنم....

داده اند فکرمرا ایست چرایادم نیست ؟

درتخلص اگرآرام سرودم شعری....

راستی نام خودم چیست چرا یادم نیست...؟