محشر آغوش

کاش در محشر آغوش تو مدهوش شوم

روی زانوی تو خاکستر و خاموش شوم

آنچنان از تب لبهای تو تبخیر شوم

که در این مهلکه بر باد و فراموش شوم

دل به دریا زده با موج تمنا ٬ دمساز

غرق در گوشه ی آرام بناگوش شوم

هوش از سر ببری هر چه دهن باز کنی

تا سحر لب به لب ِ خمره ی پرجوش شوم

مو پریشان بکنی بر سر و بر سینه ی من

که فنا در تو و خود نیز سیه پوش شوم

حکم عقل است که دیوانگی از سر گیرم

با تو تا شهر خدا هم دل و هم دوش شوم

آسمان رونق مهتاب ندارد تا کی ؟!

بی تو با یاد تو تا صبح هم آغوش شوم