غرق شکوه

دل غرق شکوه هست و شکایت نمی کند
چندیست از فراق، روایت نمی کند

دارد مرا به ورطه ی تردید می کشد
جز سوی شک و شبهه هدایت نمی کند

اینجا کسی نشسته به تشویش ذهن ها
از ما بجز سکوت، حکایت نمی کند

ای مدعی!  تلاش مکن، دور، دورِ ماست
ویروس تو به عشق سرایت نمی کند

دل می زند به ساحت دریای بی خودی
این عشق، مثلِ عقل درایت نمی کند

یک تن در این دیار پر از رنج و انتظار
از مردِ دلشکسته حمایت نمی کند

هنگام رفتنش پر از اوهام و افتراست
یک ذره محض عشق، رعایت نمی کند

بگذار تا بهم برسند... آه... این دلم،
با عشق، خو گرفته؛ جنایت نمی کند

عاکف! قلم شکسته تر از روز اول است
کاری کنارِ شعر، برایت نمی کند