خدایا عاشقش کن

خدایا عاشقش کن تا بفهمد درد من را

بفهمد روزگار غمگسار سرد من را

خدایا عاشقش کن تا بداند عاشقی چیست

بداند درد جسم و قلب عاشق از رخ کیست

خدایا عاشقش کن تا زبان من بداند

بداند تا سخن از نیش زخم خود نراند

خدایا عاشقش کن تا دلش بی تاب باشد

دو چشمش تا همیشه پر غم و بیخواب باشد

خدایا عاشقش کن تا فقط آشفته باشد

فقط درد دلش را با دو چشمم گفته باشد

خدایا عاشقش کن نا صبور و اهل باشد

برای من بدست آوردنش هم سهل باشد

خدایا عاشقش کن تا بداند چشم به راهی

بداند، تا بفهمد، تا کشد از سینه آهی

بهاره دوستی 

نوبت عاشقی من

نوبت عاشقی من شد و بازاری نیست

وای برمن که در این شهر خریداری نیست

گشته ام باغ خیالات نظر را تا صبح

همه خوابند و در این غمکده بیداری نیست

عقل گوید که دل آزار تو را حسی هست؟؟

این چه حسی است که در خون ورگش جاری نیست

آنقدر دور شدی ،محو شدی از نظرم

که در این فاصله افتادم و اصراری نیست

بسته ام بار سفر را که روم از دل تو

که تو از بند دل آزادی و اجباری نیست

عاشق روی توام

.من عاشق روى توام کاین گونه بر دف مى زنم

مى سوزم و بهر تسلاى جگر دف مى زنم

در بند گیسوى توام ، زنجیرى موى توام

چون بر نمیآید ز من کارى دیگر ، دف مى زنم

امشب منم مهمان تو ، دست من و دامان تو

یا قفل در وا مى کنى ، یا تا سحر دف مى زنم

من موج از خود رانده ام کز بحر بیرون مانده ام

تا ساحل آغوش تو ، بى پا و سر دف مى زنم

کاجستان

شعر اصلى که ما به یاد داریم:

در کنار خطوط سیم پیام

خارج از ده دو کاج روئیدند

سالیان دراز رهگذران

آن دو را چون دو دوست می دیدند

یکی از روزهای سرد پاییزی

زیر رگبار و تازیانه باد

یکی از کاج ها به خود لرزید 

خم شد و روی دیگری افتاد

گفت ای آشنا ببخش مرا 

خوب در حال من تامل کن

ریشه هایم ز خاک بیرون است

چند روزی مرا تحمل کن

کاج همسایه گفت با تندی

مردم آزار؛ از تو بیزارم

دور شو؛ دست از سرم بردار

من کجا طاقت تو را دارم؟!

بینوا را سپس تکانی داد

یار بی رحم و بی مروت او

سیم ها پاره گشت و کاج افتاد

بر زمین نقش بست قامت او

مرکز ارتباط دید آن روز

انتقال پیام ممکن نیست

گشت عازم گروه پی جویی

تا ببیند که عیب کار از چیست

سیمبانان پس از مرمت سیم

راه تکرار بر خطر بستند

یعنی آن کاج سنگدل را نیز 

با تبر تکه تکه بشکستند ...

شعر باز نویسى شده توسط شاعر:

در کنار خطوط سیم پیام 

خارج از ده دو کاج روئیدند

سالیان دراز رهگذران

آن دو را چون دو دوست می ‌دیدند

روزی از روزهای پائیزی

زیر رگبار و تازیانه باد

یکی از کاج ها به خود لرزید 

خم شد و روی دیگری افتاد

گفت ای آشنا ببخش مرا 

خوب در حال من تأمل کن

ریشه‌هایم ز خاک بیرون است 

چند روزی مرا تحمل کن

کاج همسایه گفت با نرمی

دوستی را نمی برم از یاد

شاید این اتفاق هم روزی

ناگهان از برای من افتاد

مهربانی بگوش باد رسید

باد آرام شد، ملایم شد

کاج آسیب دیده ی ما هم

کم کَمَک پا گرفت و سالم شد!

میوه ی کاج ها فرو می ریخت

دانه ها ریشه می زدند آسان

ابر باران رساند و چندی بعد

دِه ما، نام یافت کاجستان ...

ناز نمی کشم

من ناز نمیکشم دلت خواست برو،

کج کج نکنم نگاه و" یکراست" برو...

هرجور که مایلی بزن قید مرا،

هرچند دلم یکه و تنهاست، برو...

دیگر نکشم منت" مهتابت" را،

"تاریکی" از این به بعد زیباست، برو...!

روراست بگویم نه من آن "مجنونم" 

نه در سر تو هوای "لیلا"ست، برو...

یک لحظه نگاه هم نکن، پشت سرت 

در، روی تو و خاطره ها "واست" برو...

از اول کار، اشتباه از من بود ؛

آری همه" از ماست که بر ماست" برو...

بی معرفتی ولی ندارم گله ای؛ 

این رسم همیشه های دنیاست، برو...

تن تو وسوسه زیر

تن تو وسوسه ریز و دل من ، وسوسه خواه 

نگهت ، صاعقه و طاقت من، خرمن کاه

لب سرخت چو غزالی که به غفلت بچرد !

لب زردم چو پلنگی که کمین کرده براه

می خورد غبطه ، به چشمان قشنگت ، خورشید

می زند نقره ایِ نورِ رُخَت ، طعنه به ماه

بارها گفتمت ای گندم من ! وسوسه ات 

می برد ، صبر و قرار از کف من ، خواه نخواه

 تا که آخر ، دل وحشی صفتم ، صید تو شد 

و گرفتار ، در آن گستره ی تور نگاه

اول اینگونه نبودم به نگاهت سوگند 

تو چنان وسوسه کردی ، که شدم اهل گناه 

گرچه جز صحبت رسوایی من نیست ، ولی 

همچنان ، چشم براه توام ،ای پاره ی ماه...

از چهره مهتاب

از چهره مهتاب ؛ لکش قسمت ماشد

از عشق ؛ غم مشترکش قسمت ما شد

هی فال گرفتیم در آیینه تقدیر ...

زنگار گرفت و ترکش ؛ قسمت ما شد ...

وقتی که فلک ؛ حکم به تنهایی ما داد

’بر خورد ورقها و تکش ؛ قسمت ما شد

عمریست که آشفته این بود و نبودیم ؛

از مساله ساده ؛ شکش قسمت ما شد...

گفتند که ایام جوانی چه قشنگ است...

غمها و شب و شاپرکش ؛ قسمت ما شد

نامرد رفیقان ؛ به خدا بشکند این دست 

وقتی که فقط بی نمکش ؛ قسمت ما شد...

تاکنون دیوانه وار

            تا کنون دیوانه وار اسم کسی بوسیده ای.....

تا کنون دیوانه وار اسم کسی بوسیده ای؟

                                   نیمه شب در آینه با خنده اش خندیده ای ؟

چشم بر در ،خنده بر لب،اشک هم در دیدگان

                                   سالها با یاد او، با ساز او رقصیده ای؟

راستی پیش آمده با ترس از دست دادنش 

                                    همچو طفلی از نبود مادرش ترسیده ای؟

اولین دیدار مانده،، خاطرت یک روز خوب 

                                    باز هر هفته به یادش، در سماع چرخیده ای؟

با خیال اولین دیدار او،، عصری قشنگ

                                    صبح ها با فکر آن عصرقشنگ بالیده ای؟

من نمی دانم چنان لیلای مجنون کش شدی

                                     حال او را از هوا از آینه ،باد صبا پرسیده ای؟

دلم نمی آید

من دلم هرگز نمی آید که دلگیرت کنم

یا که با خودخواهیم از زندگی سیرت کنم

هی نمک می ریختم با بیت بیت هر غزل

تا که با شعر خودم شاید نمک گیرت کنم

خواب خوب هر شبم بودی گمان کردم که تو

مال من هستی اگر هرجور تعبیرت کنم

گاه عاشق بودی گاهی هم بلای جان من

خوب یا بد من نمیدانم چه تعبیرت کنم

من فقط میخواستم مال خودم باشی همین

من فقط میخواستم پای خودم پیرت کنم…

مگر من کیستم

گفتی: مگر من کیستم؟ گفتم: تو دنیای منی...

گفتی: به جز این چیستم؟ گفتم: تو رویای منی

گفتی: به امیدم نباش، من یک شب دلخسته ام

گفتم: نمی دانی مگر؟ امید فردای منی

گفتی: دل من زخمی این روزهای شب زده است

گفتم: تو اما مرهم این قلب تنهای منی

گفتی: چه میخواهی تو از این ساحل ویران شده؟

گفتم : هنوزم در غزل، آبی دریای منی

گفتی: هنوزم شاعری؟ بارانی و لبریز و سبز؟

گفتم: دچار و شاعرم ، زیرا تو زیبای منی

گفتی: چه فرقی می کند، باشم کنارت یا که نه؟

گفتم: نمی دانی مگر؟ امروز و فردای منی

گفتی: که مجنون می شوی از بودنت با من ، برو

گفتم: که مجنون بوده ام از وقتی تو عشق منی

یک کوچه لبریز غزل ، ما هر دو درگیر سوال

گفتی: مگر من کیستم؟ گفتم: تو؟دنیای منی

ابری شده چشمم

ابری شده چشمم که دلی سیر ببارد

تا بعد تو دیگر به کسی دل نسپارد

دنبال یکی باش که مثل منِ بی تاب

تا آمدنت ثانیه ها را بشمارد

قویی شود و پر بکشد از شب دریا

بر ساحل آرام دلت سر بگذارد

تا ورد زبانش بشود نام و نشانت

هر روز ، تو را گوشه ی قلبش بنگارد

او که نه فقط شور بهار تو که حتی

پاییز و زمستان تو را دوست بدارد

من از تو به این شرط گذشتم که بگردی

دنبال کسی که به خودت دل بسپارد

تا که از یاد تو

تا که از یاد تو خالی می شوم ...

... نخ نما، مانند قالی می شوم

ریشه داری در من و با بودنت ...

... مثل گلدان سفالی می شوم

شاخه هایم بی تو توفان دیده اند

زخمی چشم اهالی می شوم

پیش از این، سرمایه ام عشق تو بود

آس و پاس و دست خالی می شوم

شاهزاده، قصه ات را ترک کرد

... کوچه گرد این حوالی می شود

ساحلم ... با موج یادت، دلخوشم

غرق امواج خیالی می شوم

نازنینا!... رفته ای، اما هنوز ...

... با غمت، حالی به حالی می شوم

منت مهتاب

هـــرگــــز نکشم منّت مهتـــاب جهان را

تاریکی شب های مرا روی تــو کافیست

از سوی نسیمی که تــو را کـــرده نوازش

یک دم بـه مشامم برسد بـــوی تو کافیست

در حســرت چشمان توأم از تـو چه پنهان

با اینکه برایــم خم ابــروی تـــو کافیست

از هرچــه مرا از سر و پا داده خداونــد

دستی که زند شانه به گیسوی تـو کافیست

مدیــــونم اگــــر تشنه ی لبخند تــــو باشم

دنیای مــرا چهره ی اخموی تـــو کافیست

با اینهمــه دوری ، گله ای از تــــو نـدارم

گاهی خبری هم رسد از سوی تو کافیست

عاشقی جرم قشنگیست

عاشقی جرم قشنگیست گرفتارم کرد

خواب بودم که شبی عشق تو بیدارم کرد

آمدم گریه کنم تا تو نگاهم بکنی

چون ستاره به تماشای شب تارم کرد

آمدی خواب مرا از چه پریشان کردی

گفتی عاشق شده ام عشق تو بیمارم کرد

آمدی خانه ی ویرانه گلستان کردی

بوسه ای از لب تو شهره ی بازارم کرد

آمدی دل ببری؛ یا بخری؛ فهمیدم

وقت خواب آمدی و عطر تو شکارم کرد

خنده های نمکینت تو چه دانی که چه کرد

خشک بودم چو کویر لطف تو گلزارم کرد

تا تو را دیدم و دل را به تو دادم آنشب

مست بودم که به شب مهر تو  دلدارم کرد

چشممان خورد بهم پلک چو رقصید آنجا

نگه مست تو در دست صبا یارم کرد

ای که دیوانه ی چشمم شده

شراب ناب

یک شراب ناب دارم، هفت ساله، میخوری؟

یک دل بی تاب دارم.دل مچاله، میخوری؟؟

اینقدر خود را نگیر امشب برای من بنوش

می برای قلب خوب است یک پیاله میخوری؟؟

این زمانه مست باشی بهتر از بیداری است

بیخیال و سرخوش و بی درد و ناله، میخوری؟

می برای من شده درمان درد بی کسی

هرشب و روزم شده این آش خاله، میخوری؟

از همان روزی که عشقم رفت این را ساختم 

یک پیاله از شراب هفت ساله میخوری؟؟؟

کوک کن ساعت خویش

کوک کن ساعتِ خویش !

اعتباری به خروسِ سحری،

 نیست دگر

دیر خوابیده و برخاسـتنـش دشـوار است

کوک کن ساعتِ خویش !

که مـؤذّن، شبِ پیـش

دسته گل داده به آب

و در آغوش سحر رفته به خواب

کوک کن ساعتِ خویش !

شاطری نیست در این شهرِ بزرگ

که سحر برخیزد

شاطران با مددِ آهن و جوشِ شیرین

دیر برمی خیزند

کوک کن ساعتِ خویش !

که سحرگاه کسی

بقچه در زیر بغل،

راهیِ حمّام نیست

که تو از لِخ لِخِ دمپایی و تک سرفه ی او برخیزی

کوک کن ساعتِ خویش !

رفتگر مُرده و این کوچه دگر

خالی از خِش خِشِ جارویِ شبِ رفتگر است

کوک کن ساعتِ خویش !

ماکیان ها همه مستِ خوابند

شهر هم . . .

خوابِ اینترنتیِ عصرِ اتم می بیند

کوک کن ساعتِ خویش !

که در این شهر، 

دگر مستی نیست

که تو وقتِ سحر،آنگاه که از میکده برمی گردد

از صدای سخن و زمزمه ی زیرِ لبش برخیزی

کوک کن ساعتِ خویش !

اعتباری به خروسِ سحری نیست دگر

و در این شهر سحرخیزی نیست

و سحر نزدیک است

درکجا مانده ای

در کجای فاصله مانده ای که سکوت نشانه توست ؟دل به کدامین جاده

سپرده ای که هر چه میروم نمی رسم و رد پایت را نمی بینم .بعد تو

شبگرد پرسه های باران شده ام که نوای غم می نوازد و فریاد تنهایی سر

میدهد. بیا و طلسم لحظه ها را بشکن و امواج دلواپسی هایم را به

ساحل بسپار .صدایم کن که خسته ام از دیروز و هراسانم از فردا .

قفس داران

قفس داران سکوتم را شکستند

دل دائم صبورم را شکستند

بجرم پا به پای عشق رفتن

پرو بال عبورم را شکستند

مرا از خلوتم بیرون کشیدند

چه بی پروا حضورم را شکستند

تمنا در نگاهم موج میزد

ولی رویای دورم را شکستند

شهنوازی کن

شهنوازی کن نگارا، ساز میخواهم چکار؟

من که ایمان داشتم اعجاز میخواهم چکار؟

تا صدایت گوش هایم را نوازش میکند،

تار و سنتور و نی و آواز میخواهم چکار؟

تخت جمشید قشنگی هست در چشمان تو

تا تورا دارم دگر شیراز میخواهم چکار؟

تکیه گاه من تو باشی، من خودم یک ارتشم

قدرتم کافیست... نه... سرباز میخواهم چکار؟

باغ سرسبز و تو و آواز بلبل، بوی گل...

این زمین زیباست... پس پرواز میخواهم چکار؟

گرچه دیگر هیچ چیزی مثل دیروزش نیست

این غزل را فرصت آغاز میخواهم چکار؟

چرا رفتی

چرا رفتی ،چرا من بی قرارم

به سر سودای اغوش تو دارم

نگفتی ،ماه تا امشب چه زیباست

ندیدی، جانم از غم شکیباست

چرا رفتی ،چرا من بی قرارم

به سر سودای اغوش تودارم

خیالت گر چه عمری یار من بود

امیدت گر چه در پندار من بود

بیا امشب شرابی دیگرم ده

ز مینای حقیقت ساغرم ده

 چرا رفتی ؟ چرا ؟ من بی قرارم

به سر سودای آغوش تو دارم